Szczeniaczki, wagi i zywienie maluchow...

[z Peronówki]

Originally Posted by maria_i_wilk

Wilki karmione karma dla psa maja bardzo zle wyznaczniki zdrowia czyli np. kiepską siersc i psie karmy sa uznawane za niedoborowe dla wilkow.

Zalezy co uznamy za "karme dla psow"
Co sie oszukiwac, mamy karmy, ktore maja kilkanascie procent miesa (to cos tak jakby na worek sruty wrzucic jednego grzbieta ) - sa psy ktore na tym jada i zyja... Ale nic dziwnego, ze wilk z ziarna nic nie wyciagnie....
Potem mamy "super" karmy reklamowane po gazetach, ktore maja jakies 20 procent miesa.

No i mamy karmy, ktore maja 50-70% miesa, wiec zawartosc podobna do tej "wilczej"....

Problem w tym, ze przy ewentualnych dyskusjach wszystkie te karmy wrzuca sie do jednego worka... Cos jakby powiedziec, ze auta nie moga jechac 200km/h, bo nasz Maluch tyle nie pociagnie...

[wilczakrew]

Originally Posted by z Peronówki

Zalezy co uznamy za "karme dla psow"
Co sie oszukiwac, mamy karmy, ktore maja kilkanascie procent miesa (to cos tak jakby na worek sruty wrzucic jednego grzbieta ) - sa psy ktore na tym jada i zyja... Ale nic dziwnego, ze wilk z ziarna nic nie wyciagnie....
Potem mamy "super" karmy reklamowane po gazetach, ktore maja jakies 20 procent miesa.

No i mamy karmy, ktore maja 50-70% miesa, wiec zawartosc podobna do tej "wilczej"....

Problem w tym, ze przy ewentualnych dyskusjach wszystkie te karmy wrzuca sie do jednego worka... Cos jakby powiedziec, ze auta nie moga jechac 200km/h, bo nasz Maluch tyle nie pociagnie...

No jak by sie ktoś dobrze postarał to i z malucha zrobi wyścigówkę.

Wiadomo, ze dobre karmy nigdy nie wydają masy pieniędzy na kampanie reklamowe, bo tego nie potrzebują. Nie robią też zbytnich promocji i spektakularnych.
Najtańsza karma dla psa kosztuje 40 zł za 15 kilogramów. Mięso no może ale tylko we wzmacniaczach smaku.
Inna sprawa wygląda przy drogich karmach gdzie płacimy 50% ceny za karmę i drugie tyle za jej reklame i promocje. Wtedy większosć myśli, ze jest to dobra karma.
Najlepsze są karmy, które wchodzą na rynek bo ich obowiązuje inny system sprzedaży. Nowego klienta nalezy pozyskac i przyzwyczaic, ale niestety po jakimś roku karma się stopniowo zmienia i proporcje zanikają . Wtedy też zaczyna się dodawannie już większej ilości substancji smakowych bo w przeciwnym przypadku zwierzak tego nie zje.
Przedział wyglada śmiesznie bo np. najtańsza karma w moim sklepie kosztuje od 5 do 30 zł za kilogram. Jednak w przedziale 10-20 zł się niewiele zmienia poza intensywną akcją promocyjną.
Podział na rasy to często tylko inna proporcja substancji smakowych i wielkosć granulatu. Inne proporcje praktycznie sa takie same.
Widziałem karmy, które podobno mają dużą zawartość miesa , ale ja tego nie stwierdziłem ani smakowo ani wyglądowo. Mam jakieś inne wyobrażenie i w dalszym ciągu widze w nich nadmiar zboża, ziemniaka, czy ryżu, jak i różnego rodzaju olei pochodzenia.
Proporcje podawane na opakowaniu nie mają zastosowania bo są to najwyższe wartości tzw wsadu podawane przez producentów. Rzeczywiście wygląda to już o wiele mniej bo np. z 40 % rybiej zawartosci 35% to sa oleje i tłuszcze pochodzenia i dodatki smakowe.
Dlatego wiele firm rezygnuje z podawania informacji procentowej na opakowaniu, a wiele innych ja wprowadza aby zachęcić klienta.

No bo jak klient sobie czyta, ze kupuje karme np dla kota z przepiórka . Na opakowaniu pisze super roladki z przepiórki.Przy dogłębnej analizie faktycznie karma posiada w swoim składzie 0,04% .

Więc nie nalezy zwracać uwagi na cene tylko samemu wybrać to co nasz pies będzie dobrze tolerował i to co faktycznie inni mają sprawdzone.
Małgosia pewnie nie jedną karmę testowała na swoich burych jednak w jej przypadku psy dostają też inne pożywienie i zupełnie bedzie inna reakcja organizmu.
Znam mase osób, które podając Eukanube dla alergika doprowadziły psa w wieku 4 lat do stanu tragicznego. Nie był to jeden pies, ale i kolejne. Jednak swiadomosć i wpływ reklamy i hodowców był tak wielki, ze nie byli w stanie tego dostrzec. Oczywiście karma jest tylko jednym z czynników bo nawet najlepsza nie jest w stanie psu dostarczyć wszystkiego co on potrzebuje. Nie istnieje coś takiego jak super zbilansowana dieta dla danej rasy czy zbilansowane pożywienie dla pupila.
Moim zdaniem to jest tylko reklama.
Dlatego ja bardzo urozmaicam i ciągle zmieniam sposób żywienia. Nigdy nie daje przez dłuższy czas tego samego. Robię przerwy i zmieniam proporcje. Przynajmniej mam nadzieje, ze robię tyle ile jestem w stanie aby psu zapewnić wszystkie możliwe potrzebne mu składniki diety. On wtedy sam wybierze co chce, a czego nie i w tej kwestii ma pełne prawo do decydowania . Jeśli nie chce to nie je, jesli chce to je 4 razy dziennie. Jeśli mu cos nie smakuje to nie dostaje tego do momentu jak nie będzie tego potrzebował. Tak jest np. z dorszem. Czasami go nie chce , a innym razem zjada i nawet wtedy wylizuje miske.
Dlatego też nie ma stałych pór karmienia i nigdy jedzenie nie jest mu zabierane czy wydzielane. Oczywiście ja mam takiego osobnika ale jesli byłby to pożerający wszystko śmietnik to wtedy musiał bym zupełnie inaczej postępować w kwestii żywienia psa. Jednak od szczeniaka bardzo ładnie nauczył się sygnalizować swoje potrzeby żywieniowe i tak ma do teraz.

[anetawron]

Widziałem karmy, które podobno mają dużą zawartość miesa , ale ja tego nie stwierdziłem ani smakowo ani wyglądowo. Mam jakieś inne wyobrażenie i w dalszym ciągu widze w nich nadmiar zboża, ziemniaka, czy ryżu, jak i różnego rodzaju olei pochodzenia.

A w jaki sposób stwierdzasz to smakowo i wyglądowo???

[wilczakrew]

Originally Posted by anetawron

A w jaki sposób stwierdzasz to smakowo i wyglądowo???

Zboczenie. Prawie wszyscy klienci zadają takie pytanie. " Czy to jest dobre i będzie psu smakowało " koleżanka w pracy zawsze odpowiada " szefowi nie smakowało, ale jego pies zjadł "

Zawsze sprawdzam wszystkie nowe karmy i puszki. Pewne są nawet smaczne. Ja praktycznie mało doprawiam swoje potrawy, natomiast psu wcale. Niestety wiele karm jest doprawianych . Jego też zjadam.( pokarm )
Nie jestem zwolennikiem dawania psom ludzkiego jedzenia, ale sam czasami daje psu czegoś spróbować, ale w minimalnej ilości.
Najbardziej lubię wyjadać pokarm dla gryzoni. Mają rewelacyjne orzeszki i kandyzowane owoce.

Gdyby problemem była karma, zmiana na inną dałaby łatwo zauważalne efekty. Jeśli zmienienie karmy nic nie dało, to by znaczyło, że problem jest gdzieś indziej.

W tym przypadku największe znaczenie ma sposób żywienia, który nie jest dostosowany do potrzeb psa. Pies jest dodatkowo zestresowany przez podejście szkoleniowe. Przez pewien czas zmienili podejście i zaczęli psu gotować jednak z lenistwa powrócili do tej samej karmy. Praktycznie wszystko wróciło do stanu z przed zmiany sposobu żywienia i stan zaczął się pogłębiać. Głównie chodzi o choroby skórne i wygląd sierści. Pies wygląda obecnie tragicznie. Jest problem, bo ich hodowca nie jest im w stanie pomóc, ale też nie zaleca zmiany karmy. Podejrzewają, że jest coś genetycznie nie tak, ale ja wiem, ze taka sytuacja się powtarza i są takie same objawy już u drugiego psa. Dlatego zgadzam się z Tym, co piszesz dalej, bo jest to wszystko jak najbardziej podyktowane logiką, której my często, jako właściciele psów nie widzimy i zachowujemy się nieracjonalnie.

Co do mojego sposobu karmienia na życzenie to nie jest to takie proste. Psa najpierw należy poznać, przyzwyczaić i nauczyć. Jeśli pies będzie nadmiernie pochłaniający jedzenie to taki system sie nie sprawdzi. Jeśli natomiast będzie sam sobie w stanie dobrze regulować potrzeby żywieniowe to jak najbardziej. Wiem, ze w miarę potrzeb, które z wiekiem będą sie zmieniać pies może zacząć bardzie się i częściej upominać. Zwłaszcza jak jest bezczynny, bo wtedy lepiej iść coś zjeść. Do tego nie można dopuścić i pies może dostawać jedzenie na żądanie częściej, ale nie może widzieć ile go jest. Wtedy zjada swoja porcję, jaka została naszykowana. Ma potrzebę dostaje kolejną, ale nigdy nie w tym samym czasie. Nie ma potrzeby karmić psa na zasadzie zjedz ile możesz. Wtedy zjada to, co ma i koniec więcej nie ma i to powinien zaakceptować.

Co do momentów, kiedy odmawia jedzenia to bardzo uważnie sprawdzam czy pije wodę czy reaguje na swoje ulubione smaczki i jak sie ogólnie zachowuje?

[maria_i_wilk]

Originally Posted by wilczakrew

Znam masę osób, które podając Eukanube dla alergika doprowadziły psa w wieku 4 lat do stanu tragicznego.

Co znaczy "masa"?

Nie był to jeden pies, ale i kolejne.

Zdarza się, że u tego samego człowieka kolejny pies obojętnej rasy jest zawsze agresywny, albo u jakiegoś człowieka kolejny pies 'jest doprowadzony do stanu tragicznego'. Ja myślę, ze jest to wówczas raczej zależne od czegoś specyficznego dla tego człowieka, a nie warunków środowiskowych, które są takie same, jak u psów innych właścicieli, u których 'wszystko jest w porządku'. Pech? Mało prawdopodobne. Rodzaj karmy? To tylko część tzw. środowiska. W przypadku wątpliwości, a byłyby one uzasadnione u wspomnianych znajomych, ja bym zastosowała weryfikacje pewników. Jeśli mówiono, że to karma, to wykluczyłabym karmę, jako przyczynę kłopotów, i poszukałabym gdzie indziej. Na przykład w zaspakajaniu potrzeb właściciela (bo znane) bardziej niż w zaspakajaniu potrzeb psa (bo enigmatyczne)?
Gdyby problemem była karma, zmiana na inną dałaby łatwo zauważalne efekty. Jeśli zmienienie karmy nic nie dało, to by znaczyło, że problem jest gdzieś indziej. Łatwo się jednak tak tylko pisze. Bo choć niby łatwo stwierdzić, że coś nie działa, gdy nie jest lepiej, mimo wprowadzenia zmiany, jednak... nie należy do łatwych wyciągnięcie wniosku, że to, co robiliśmy do tej pory, się nie sprawdziło i należałoby robić inaczej. TO wymaga pokonania bariery i zaakceptowania "krytyki podjętych dotychczas przez siebie decyzji", a więc tego, że przyjęliśmy błędne założenie. Lepiej iść w zaparte... Dlatego w zgodzie ze znajomością ludzkiej psychiki zakładam, że nawet całkiem sprawny umysłowo właściciel, będący w stanie uczyć się poznawczo, czyli obserwować, zapamiętywać i zauważać zależności, nieświadomie będzie próbował obronić to, co robił do tej pory. Wiele osób w najlepszej wierze miesiącami i latami robi rzeczy, od których włos się jeży na głowie, bo 'tak im powiedziano, że będzie dobrze', mimo piętrzenia się coraz bardziej niepokojących zjawisk.
Ja teraz rozpatruję raczej nie to, po czyjej stronie leży wina, tylko jakie są możliwości działania w określonych warunkach (właściciela, psa i nacisków). Wiem że każdy odruchowo przychyla ucha autorytetom, a taki autorytet (wet) potrafi (bardzo niebezpiecznie*) poinformować właściciela, że pies ma uczulenie na przykład na białko i namawiać do cudowania w sprawie pokarmu, bo... się pojawił łupież czy pies się drapie.
Zawsze należy się przyjrzeć temu, co mówią największe nawet autorytety, z punktu widzenia uproszczonej, dwupunktowej logiki - na pierwszym miejscu stawiając najważniejsze - przeżycie psa. Jeśli życie psa nie jest zagrożone przez chorobę, to na spokojnie możemy zrobić rozważenie, czy życie psa może być zagrożone przez któryś ze sposobów leczenia. Kilka prób leczenia i mamy gotową odpowiedź na pytanie, czy cokolwiek działa. Naleganie na dalszą diagnostykę różnicową doprowadzi nas prawdopodobnie do weta, który zaszokuje nas ceną ultradokładnych badań różnicujących poziomy przeciwciał Ig jakichśtam czyli wyciągnie z nas duże pieniądze, nadal zajmując się diagnozowaniem podłoża objawów, a nie szukaniem podłoża schorzenia. (Wśród ukrytych i niewykrywalnych tak łatwo przyczyn chudnięcia jest babeszjoza - pokleszczowe śmiertelne schorzenie).
Tak dochodzimy do drugiej kwestii - szukania bez weta źródeł zaburzeń homeostazy w organizmie psa. To kolejne najważniejsze: odpowiedzieć na pytanie, czy pies ma zaspokojone podstawowe potrzeby. Jeśli ma, to wracamy myśleniem do choroby. A jeśli nie, to zastanawiamy się, na jaka ugodę jesteśmy w stanie pójść my ludzie, by zaspokoić te potrzeby. Potrzeby psa to nie tylko jedzenie, picie, kąt chroniący przed zimnem, deszczem i upałem, wyprowadzanie poza miejsce pobytu w celu wypróżnienia, ale również zaspokojenie potrzeb socjalnych. Pies, jako zwierzę społeczne, a więc dobrze funkcjonujące tylko w społeczności, a nie w pojedynkę, pies potrzebuje kontaktu z innymi osobnikami tak samo jak powietrza. Funkcjonować w społeczności oznacza, że dla dobra ogółu i osobnika, każdy członek społeczności ma jakieś obowiązki i prawa. Pies ma zespół wrodzonych zachowań, obecnych jako tak zwane instynkty i zwyczaje i dzięki nim i tylko przy ich pomocy potrafi w społeczeństwie być. Potrzeba podstawowa psa to również prawo do wypoczynku (kilka godzin w spokoju, bez zaczepiania, bez niepokoju) i przewidywania czyli coraz lepszego funkcjonowania w obrębie znanych, rutynowych działań otoczenia (pory spacerów, karmienia, wypoczynku). O zapewnieniu niezbędnego wysiłku fizycznego i umysłowego pamiętają już chyba wszyscy.
Taki pies, którego wszystkie potrzeby są zaspokojone, i który nie odreagowuje przyzwyczajeń/zaburzeń nabytych w dzieciństwie, a mimo to 'na coś choruje', powinien być obejrzany przez osobę niezainteresowaną, najlepiej nieznajomą dla właściciela, by przyjrzeć się, co się dzieje, bez wzajemnych ludzkich zależności i wskazać przeoczony element.

*Uzupełnię watek uczulenia na białko. Zaniechanie podaży białka u szczeniaka czy u rozwijającego się psa, jest niebezpieczne, bo pies musi jeść białko. Sam go nie wyprodukuje, bo nie jest rośliną. Troskliwy właściciel uwierzy we wszystko, co mu się powie, a gdy ktoś zarzuci złe/szkodliwe karmienie, to właściciel zacznie przywiązywać uwagę do karmienia i to... nie umknie uwagi psa. Pies zacznie zachowywać się w sposób... warunkowany przez człowieka. I przejawiać... oznaki stresu. Na przykład pod postacią drapania, łupieżu, zmian wtórnych skórnych. Pies, który w normalnych warunkach nie umrze mając pełną miskę, może zacząć głodować, obawiając się tego, co będzie, gdy podejdzie do miski. Właściciel przejmie się jeszcze bardziej i jeszcze silniej zajmie się jedzeniem i pielęgnacja skóry. W najlepszym wypadku zastosuje tylko zwykłe maści czy kremy i szampony, w gorszym - te ze sterydami. Skutkiem tego (warunkowania behawioru i scieńczenia skóry) zmiany skórne nasilą się. I tak też nasili się przekonanie właściciela, że pies ma straszliwe uczulenie na białko/karmę czy inny pokarm, nieustępujące po zastosowanym, bardzo starannym leczeniu.
Kolejnym szczebelkiem w drabinie zaburzeń funkcjonowania przewodu pokarmowego jest niezastosowanie się do... podpowiedzi psa. Mogę uwierzyć, że pies jako zwierzę udomowione od lat mógłby sobie nie poradzić, gdyby pozostawić go samemu sobie, jednak wiem, że geny narzucające zachowania mające na celu utrzymanie przy życiu, gdy chodzi o zdrowie, u każdego zwierzęcia są "w zasobach do dyspozycji' w komórkach mimo niekorzystania z nich przez pokolenia. (Podobnie nie zanikła u ludzi wrażliwość na zapachy związane z fazą cyklu miesięcznego). Tak więc pies, głodzony na dziwacznych dietach, zalecanych przez weta lub znajomych króliczka, stara się, sam, w akcie samouzdrawiania, sięgnąć na śmietniku po obfitą florę bakteryjną dla dobra swojego przewodu pokarmowego, a tu właściciel stawia weto, bo przecież to jest fuj, no i może zaszkodzić, skoro wcześniej coś psu zaszkodziło na kiszki... A przecież nawet ludzka medycyna sięga po cudze fekalia, dla poprawy stanu zdrowia osoby ginącej z powodu wyjałowienia przewodu pokarmowego (jak ujawnił ostatnio serial "Ostry dyżur").

Rozsądek nakazuje, by psa karmić. Ale by pies nie rozjadł się nadmiernie, ani nie wybrzydzał, trzeba:
-Podawać pokarmy niemal stale te same, bo flora bakteryjna przewodu pokarmowego psa nie przystosowuje się zbyt szybko, a z niedostosowania wynika ograniczone przyswajanie.
-Należy też to karmienie podawać tak, by pies wiedział, że dostanie jeść, czyli na przykład o tej samej porze, czy jak zrobił Grzegorz - na życzenie. (Ten drugi sposób niesie za sobą możliwość nadużyć, gdyż w miarę upływu lat pies może zasmakować w jedzeniu, albo uznać je za jedyną rozrywkę; tak czy inaczej może tego nadużywać, co doprowadzi właściciela do karcenia psa, za zbyt natrętne dopominanie się jedzenia.)
-Pokarm nie może być zbyt smaczny, bo dosmaczane karmy wcale nie muszą być najlepsze, gdy chodzi o składniki odżywcze, a i one i pyszne sosy czy ciastka prowadzić będą do zbyt obfitego przyjmowania posiłków.
-Jeśli pies życzy sobie zrobić głodówkę, to ją robi. Ale dla pewności, czy wszystko jest w porządku, sprawdzamy, czy niejedzenie dotyczy tylko pełnej miski czy również smakołyków takich jak treściwe psie jedzenie czyli wołowina czy kurze łapki czy choćby zasmaczenie porcji w misce zapachem sosu (łyżeczka wystarczy) lub uruchomieniem apetytu przez uruchomienie zachowań łowczych (kulki rzucane przed psa).

To tyle, co na gorąco wybrałam w temacie potrzeby psa, choroby i jedzenie.

[Grin]

Mario; świetny tekst (artykuł w zasadzie) moim skromnym zdaniem.
Dotknęłaś w nim dwu co najmniej bardzo ważnych (znowu moim zdaniem) spraw;
Po pierwsze tego, że bardzo często ludzie, a co gorsza także i lekarze zdają się zapominać o tym, że szereg chorób (bardzo dobrym przykładem jest tu właśnie alergia) ma podłoże PSYCHO-somatyczne. Niestety bardzo często ten pierwszy człon się bagatelizuje skupiając na tym drugim. W konsekwencji mamy "leczenie" objawów oparte o niepełną diagnozę. Słowo - leczenie - ujęłam celowo w cudzysłów, gdyż wg mnie czasowe likwidowanie objawów bez usunięcia przyczyny ich występowania, nie zasługuje na takie miano. (Cóż, w końcu o wiele łatwiej przepisać tabletkę, niż radzić pacjentowi aby zmienił sposób hm... życia )
O ile jednak byłam świadoma od dawna tego, że sprawa tak wygląda w odniesieniu do ludzi, o tyle Ty uświadomiłaś mi, że tak jest również u zwierząt (bo dlaczego by nie, skoro zwierzęta również posiadają potrzeby psychiczne).

Druga sprawa, o której nie powiedziałaś wprost, ale która wynika jasno z przeczytanego tekstu, to niestety smutny dosyć wniosek, że współczesna medycyna zarówno "ludzka" jak i "zwierzęca", stopniowo jakby traci (czy wręcz już nawet straciła) z pola widzenia głównego zainteresowanego, czyli pacjenta, na rzecz swoistych procedur, które stają się swoistym guru. (Nic w tym dziwnego, skoro często postępowanie lekarza w zgodzie z procedurą, zabezpiecza go w ewentualnym postępowaniu sądowym).
Wiem, że u podłoża gdzieś tam tego wszystkiego leży czy leżało dobro pacjenta. Ale odnoszę przykre wrażenie, że pacjent staje się coraz bardziej przedmiotem coraz mniej - podmiotem.

Zatem co; rozsądek i chyba jeszcze raz rozsądek?