Przedświąteczne refleksje...

[Fori]

Myślę o ostatnich wydarzeniach i nasuwa mi się mało przyjemna refleksja.
W ostatnim czasie sporo się działo w świecie wilczaków, klub, duża ilość miotów, wspaniałe teksty promujące wilczaki na kilku serwisach ogłoszeniowych. Wilczak – pies cudo do wszystkiego, stróżujący, obronny, tropiący, dogoterapeuta jeszcze chwilkę a będzie tańczył i śpiewał. Co ja mówię, przecież tańczące widzimy codziennie gdy o coś proszą, łaszą się, cudownie wręcz płyną nad ziemią w trakcie zabawy a i śpiewa każdy z nich swoją pieśń do księżyca…

Owoce już zbieramy. Tragedii Imina, Cara i wielu innych psów jesteśmy winni my wszyscy razem i każdy z nas z osobna. Oburzeni?
Zanim ktokolwiek z Was rzuci się do pisania krytyki i mieszania mnie z błotem mam prośbę: przeczytajcie, idźcie na długi spacer z Waszymi burymi i gdy opadną emocje i nadal będziecie chcieli podzielić się swoimi spostrzeżeniami i opiniami chętnie je przeczytam.

Zanim zdecydowałam się na Forasa, siedziałam na necie, czytałam wszystko o rasie, o wymaganiach, problemach, inteligencji i o pokorze której uczą. Chodziłam koło tej myśli kilka lat, wydawało mi się że wiem dużo, że sobie poradzę, że moje 40-lat życia to spory bagaż wiedzy i doświadczenia, że 30-lat życia z różnymi psami pod jednym dachem da dobre podwaliny pod dobre relacje z wilczakiem, teoria połączona z praktyką zaowocuje.

Wielu z Was zna mojego pyziorka, kontaktowego, nastawionego pozytywnie do ludzi, „gadającego” na wystawie w Łodzi w zeszłym roku. Ufnego i opanowanego nawet w chwili gdy oddawałam go innym, dotychczas nieznanym mu ludziom aby go wystawili.
I ten sam malutki pyziorek pokazał mi rogi w pełnej krasie, z dnia na dzień wywrócił mój świat do góry nogami. Sama byłam zaskoczona, bo przecież wiem, że basior dojrzewa psychicznie w wieku 3-4lat, i wtedy jest gotowy do przejęcia stada, że wtedy manifestuje swoją siłę i walczy o pozycję. Wiedziałam, i co z tego? Ta wiedza nie uchroniła mnie przed atakiem mojego psa, psa który ma 3,5roku, psa którego wydawało mi się że znam i wiem jak i na co reaguje, w końcu mojego psa o którego życie walczyłam tyle miesięcy.

Teraz z perspektywy wspólnie przeżytych z psem lat, stwierdzam że miałam szczęście. Choroba Forasa i walka o niego, zmusiła go aby mi zaufał, zmusiła do podporządkowania się bo instynktownie czuł, że tylko w ten sposób może przeżyć. Gdy młodemu psu buzowały hormony i dojrzewał nie było problemów z dominacją, z agresją, z próbą sił. Przeszliśmy przez ten okres bez wyskoków, bo on zdrowiał a ja nabierałam sił, po bezsennych nocach i wsłuchiwaniu się w jego oddech albo czy w ogóle oddycha….

Ten sam pies w różnych okresach życia pokazuje różne oblicza. Po pogryzieniu przez inne psy, ten ciapowaty i skory do zabawy pies, długo obserwujący inne psy zanim do nich podszedł i próbował się bawić - stał się agresorem wobec wszystkiego co miało 4łapy, nie miało znaczenia pies, suka czy szczeniak. Najlepszą formą obrony był atak.

Mieliśmy szczęście, pomimo że trafiliśmy do szkoleniowca oszołoma, początkowo sympatycznie zapowiadającego się „bajkopisarza”, który jak się okazało preferował metodę „siła razy gwałt” , przecież wszystkie psy się poddawały to i ten się podda. Na szczęście dla nas zwialiśmy z tych lekcji zanim pan przeszedł do realizacji teorii w praktyce. Z tej przygody do dziś pies nerwowo reaguje na mężczyzn w czapeczkach z daszkiem….

W Późnej jeden z hodowców patrząc na Forasa (wtedy cudownego pieszczocha) rzucił mi zadziwiający dla mnie tekst: „On i tak was pogryzie” niestety nie chciał rozwinąć tematu, kwitując to tylko jednym słowem „zobaczycie”. Fakt, zobaczyłam, powiem więcej mocno poczułam.

Zadziwia mnie, w tym ferworze walki o rasę, że tak wiele w tym wszystkim niedomówień, półprawd i bicia piany. Nie mówimy o tym co ważne, nie ostrzegamy się wzajemnie o tym z czym możemy się spotkać w trakcie dorastania psa. Zapatrzeni w siebie, w czubek nosa swojego pupila, hodowli itp. popełniamy grzech pychy! Jedni, którzy już przez coś przeszli nie mówią o tym żeby nie zebrać batów, albo w myśl zasady „każdy musi przejść przez to sam”, inni którzy mają wiedzę i mogliby się nią dzielić nie są do tego skorzy. Błędnie zakładamy, że nas to nie dotyczy, mój bury jest cudowny, wyszkolony, nie warczy, nie gryzie, wraca na komendę a nawet przed nią itd. Foras nagle zaczął warczeć, gryźć i walczyć zaciekle ….i tylko chyba on wie o co. Dla mnie najbardziej niesamowity był widok jego oczu, rozszerzonych maksymalnie źrenic…

Dlaczego o tym, że pies warczy na długo nie widzianych domowników, o tym że atakuje domowników i właścicieli mówi się szeptem, w kuluarach a nie oficjalnie? Bo to wstyd, porażka? Tak wiem, poniosłam porażkę, nie wyłapałam momentu zmiany w zachowaniu psa, nie byłam dość stanowcza, za mało z nim pracowałam, niewłaściwie szkoliłam. Wiem, że pies nie jest niczemu winien, płacę tylko cenę za swoje błędy.

Nasze bure to nie tylko piękne psy ale przede wszystkim niezwykle samodzielne, silne psychicznie i inteligentne stworzenia. Szkoda, że w momencie rozmów o zmianach w charakterze po bonitacji, po ataku pozoranta próbuje się minimalizować problem w psychice psa. Te problemy istnieją i nie są odosobnionymi przypadkami. Wiem też, że nie można generalizować ani wrzucać wszystkich psów do worka „niezrównoważone” ale nie można też piać peanów, że wszystkie są w pełni poznane i niczym nieprzewidzianym nas nie zaskoczą.

Żeby nie było wątpliwości, Foras żyje, nie uśpiłam go, nie oddałam do schroniska ani hodowcy, nie wypuściłam go w lesie, nie wystawiłam na allegro, nie uległ nieszczęśliwemu wypadkowi ani ja nie zachorowałam nagle na ciężką odmianę alergii nie pozwalającą mi na dalsze zajmowanie się psem. Po tym co przeszłam zaczynam rozumieć wielu ludzi, którzy nie poradzili sobie z problemami, uśpili psy czy próbują je oddać. Rozumiem choć nie znaczy, że popieram takie metody, bo sama tego nie zrobiłam i nie zrobię. Uważam, że zamiast tracić czas na awantury na forum, może czas zacząć mówić o kłopotach w codziennym życiu, z wychowaniem, dojrzewaniem, posłuszeństwem, agresją czy dominacją. Na początek gdzie szkolić, żeby psu nie zrobić krzywdy takiej jak Iminowi albo piętnować pseudo szkoleniowców jak kto woli, a potem dlaczego z dnia na dzień pieszczoch przeskakuje na psa walczącego o ….no właśnie o co?

PS
Jestem oburzona na to co dzieje się w temacie Cara. I nie na Dorotę, która w odruchu serca chciała pomóc psu. Nie wiedziała na co się porywa, ale jak wynika z mądrych wypowiedzi na PD inni właściciele i hodowca wiedzieli, że sobie nie poradzi, bo to przecież DOROSŁY SAMIEC i do tego po takich przejściach!!! Dlaczego w chwili gdy pojawił się temat ratujmy Cara, nikt z tych doświadczonych nie zabrał głosu? Dlaczego na forum PD nie było tematu „Dorosły pies i problemy jakie stwarza”, albo „Co gra w duszy dojrzałego uciekiniera” albo czemu wreszcie Ci wspaniali i chcący uchodzić za dobry przykład właściciele suczki po przejściach, nie dzielili się na forum swoimi doświadczeniami, swoją wiedzą? Zabierzcie tą wiedzę i doświadczenie ze sobą do grobu, na pewno będzie im tam wygodnie...
Rozparci wygodnie w fotelach, przed monitorami kompów, czekaliście by teraz gnoić tych co się zaangażowali, co mieli ludzkie odruchy i chcieli pomoc psu skrzywdzonemu przez innych ludzi. Chylę czoło przed Waszym dobrym samopoczuciem, przed Waszą odwagą w oczekiwaniu na tragedię. Mnie tej odwagi brakuje, stąd ten wpis. Przeraża mnie lekkość z jaką podchodzi się do tematu, osłabia brak odpowiedzialności i wyobraźni, paraliżuje parcie na hodowlę ludzi, którzy jeszcze niewiele wiedzą o psychice i charakterze swojego psa, jakim wsparciem będą dla nowych właścicieli…..

[Grin]

Bardzo odważny tekst, Fori.
Czy mogłabyś w takim razie jeszcze rozszerzyć swoją wypowiedź o to, jak Ty sobie poradziłaś z problemem o jakim pisałaś? Jak pracowałaś/pracujesz?
Myślę, że to miałoby dużą wartość dla obecnych i przyszłych posiadaczy wilczaków.

[Fori]

Po ataku, bo rozumiem że to Cię interesuje najbardziej, poczułam się bezradna, zagubiona, przecież nic się nie zmieniło w życiu ani otoczeniu psa.

Dzięki pomocy Bożeny i Mariusza (właścicieli Maxa i Ereshki), cudownych, cierpliwych ludzi, którzy na telefonach siedzieli ze mną długie godziny, podpowiedziom Margo – tresowałam psa. Rozmawiam z nim tylko komendami, dostaje mniej żarcia i tylko z ręki, nie głaskam, nie przytulam, nie ciumkam nad nim. Wszystko co mówię, mówię twardym, niskim głosem, teraz już nie podniesionym. Nie ma mowy o wchodzeniu pod łóżko (to jego azyl zamiast klatki, której nigdy nie miał). Kilka pierwszych nocy spał na podłodze, bo zabrałam mu legowisko. Spędzał na zewnątrz (nie w ogrodzie, bo nie mam) ranki, wieczory i weekendy. Ćwiczyliśmy na mrozie i śniegu po kolana…
To co się działo to była i jest terapia szokowa, i nie tylko dla psa. Nie będę ukrywać, że czułam się z tym jak sku….syn. Dlaczego? Bo taki wojskowy dryl jest mi obcy. Ale niestety tak trzeba, bo chwila odpuszczenia, łagodna pochwała, moment zawahania i pies robił krok do przodu aby odzyskać utracone pozycje. Czy chciał zaatakować? Chciał i niestety nie skończył na jednym ataku. Zaatakował kolejny raz, choć byłam czujna, wiedziałam że może to powtórzyć. Miałam przed sobą po raz kolejny dzikie zwierzę, któremu jakiś trybik przeskoczył na walkę o swoje życie – dodam niczym niezagrożone życie. Po kolejnym ataku, w czasie którego mnie przewrócił i jestem mu wdzięczna że się zatrzymał, że nie próbował mnie zagryźć podjęłam decyzję o kastracji. Po zabiegu i 10dniach pilnowania żeby się nie lizał, nie wygryzł szwów, i ludzkich odruchach głaskania pysia, bo to narkoza, bo zabieg, bo swędzi - pies się zebrał i do jak na razie ostatniego ataku, ale tym razem się poddał, oddał mi tron i pokazał brzuch...

Czy mu ufam? Tak, gdy jesteśmy sami w 50%, gdy są dzieci, osoby postronne moje zaufanie spada do 10%. Co będzie dalej? Nie wiem, czas pokaże….

[Grin]

Dzięki za to uzupełnienie.
Teraz już jest że tak powiem - "komplet"; zasygnalizowanie problemu i sposób na poradzenie sobie z nim.

Pozdrawiam i życzę sukcesów i spokoju.

[Manu]

Fori, chylę czoła

[Gaga]

Fori, a czy mogłabyś spróbować napisać co się działo tuz przed? Jakieś znaki, które zignorowałaś? Sytuacje, które mogły wskazywac na taki, a nie inny rozwój wypadków? Sorry, że męczę ale kompletnie nie umiem sobie tego osadzić w ciągu przyczynowo-skutkowym.
Dobrze, że wychodzicie na prostą, trzymamy kciuki.

[Rona]

Originally Posted by Manu

Fori, chylę czoła

Ja też. Będzie dobrze! Znam bardzo dominującego dojrzałego samca wilczaka - też przeszedł 'smugę cienia', ale po kastracji i szkoleniu non-stop jest dużo lepiej, można powiedzieć, że wręcz dobrze. Podobnie jak Foras , miał szczęście dobrze trafić.

[Elentia]

Witam, jestem potencjalną przyszłą właścicielką CzW i chciałam Ci Fori podziękować za ten szczery tekst.
Jestem na etapie przemyśleń: czy na pewno ta rasa nadaje się dla mnie albo raczej czy ja nadaję się na właściciela. To sporo wnosi w przemyślenia takiego nowicjusza jak ja. Tym bardziej, że czytając WD nie znajduję takich historii. Aby mieć pełny obraz, bo nie wiem czy dobrze zrozumiałam, czy był jakiś powód tych ukierunkowanych na Ciebie agresji? czy po prostu pies nagle stał się taki "dominujący", bez powodu? no i w związku z tym tematem takie pytanie do ogółu, czy faktem jest że psy tej rasy często wykazują takei zachowania, chęć zyskania wyższej pozycji. Można go szkolić, socjalizować, dawać z siebie wszystko, traktować jak przyjaciela, a on i tak mając ok.3 lata, odważy się na atak, by zdominować właściciela? a sukami jest podobnie?

Fori -na koniec życzę dalszych sukcesów w szkoleniu

[Fori]

Ciąg przyczynowo-skutkowy na przestrzeni lat przedstawiłam powyżej. Szczegółowa analiza błędów jeszcze przede mną. Na publiczną psychoanalizę mojej osoby, popełnionych przeze mnie błędów się nie zgadzam. Dlaczego? bo nie jestem jedynym właścicielem, który miał/lub ma problemy z doroslym samcem a Foras nie jest jedynym psem, który takie problemy stwarza/stwarzał.
Ja napisałam otwarcie, miałam problemy, rozwiązuję je w następujący sposób. Czy widzisz chociaż jeden wpis "przeszliśmy przez to samo" albo "u nas się tak zaczyna", albo "nas nie atakuje ale innych ludzi stara się zastraszyć"?
Myślałam, że będzie otwarta rozmowa, że chociaż raz będzie inaczej ale...niestety jest jak zwykle.
Nie mam nic więcej do dodania, zaczyna się weekend czyli czas na życie w lesie....

[Witek]

Originally Posted by Fori

Na publiczną psychoanalizę mojej osoby, popełnionych przeze mnie błędów się nie zgadzam.

Originally Posted by Fori

Czy widzisz chociaż jeden wpis "przeszliśmy przez to samo" albo "u nas się tak zaczyna", albo "nas nie atakuje ale innych ludzi stara się zastraszyć"?
Myślałam, że będzie otwarta rozmowa, że chociaż raz będzie inaczej ale...niestety jest jak zwykle.
Nie mam nic więcej do dodania, zaczyna się weekend czyli czas na życie w lesie....

Myślę, że większość osób się nie zgadza na publiczną psychoanalizę. I tak samo nikt nie chce być obgadywany, a niestety tak to wygląda w tym środowisku. Przyznasz się, że masz problem od razu 100 osób będzie Cię obgadywać, że jesteś słaby psychicznie, Twój pies to bestia i nadaje się tylko do uśpienia, a to i tak wina hodowcy, który hoduje na chorych psychicznie psach.
Jak Astarte miała zły wynik ekg zadałam pytanie na forum z czym to się je, gdzie mogę szukać pomocy itp. Owszem były pomocne odpowiedzi, ale był też telefon od Grzegorza który dzwonił by dowiedzieć się, czy to co słyszał od paru osób jest prawdą, że pojawił się wilczak z genetyczną wadą serca i czy chodzi o moją sukę bo tak słyszał. Wtedy też po rozmowie z inną osoba na privie doszłam do wniosku, że to co może zostać wykorzystane przeciwko Tobie, hodowcy bądź przeciwko komukolwiek innemu lepiej zachować dla siebie lub dyskutować o tym z osobami do których ma się zaufanie.
Ja nigdy nie mówię, że Astarte to mega dobrze ułożony wilczak, dogoterapeuta i cud miód i orzeszki, bo tak nie jest. Mam z nią mniejsze bądź też większe problemy wychowawcze jednak rozwiązuje je z moją trenerką i z zaufanymi osobami. Z tymi osobami mogę też podzielić się moimi obawami i mam nadzieję, że to nie wychodzi poza priv.

Wy przyznaliście się do problemu- z jednej strony super. Tylko nie dziw się, że ludzie pytają się czemu. Zapewne chcą sami wychwycić pierwsze symptomy u swoich psów, nie popełniać tych samych błędów.
Z drugiej strony niestety teraz posypią się złe słowa na Ciebie (bo źle wychowujesz psa, nie zapewniasz mu opieki, jesteś słaba psychicznie itp itd) i na Margo (kolejny agresywny pies z jej hodowli- lepiej nie brać od niej psów bo to chodzące killery i pozabijają wam dzieci).

To środowisko niestety pod tym względem jest fatalne- wszędzie chore ambicje i chęć dokopania konkurencji lub osobom które się "nie przydadzą". To wszystko to taka obleśna polityka tylko, że bez wielkich pieniędzy i strajków górników. Mnie to wszystko przeraża, ale mimo to trwam. Nie wiem jeszcze ile, ale się staram, bo im więcej będzie osób podchodzących do psich spraw zdrowo tym lepiej (a niech to, powiem to choć zdążyłam znienawidzić to sformułowanie!) dla dobra rasy.

To są moje przedświąteczne przemyślenia.

[z Peronówki]

Originally Posted by trunksia&witgor

Jak Astarte miała zły wynik ekg zadałam pytanie na forum z czym to się je, gdzie mogę szukać pomocy itp. Owszem były pomocne odpowiedzi, ale był też telefon od Grzegorza który dzwonił by dowiedzieć się, czy to co słyszał od paru osób jest prawdą, że pojawił się wilczak z genetyczną wadą serca i czy chodzi o moją sukę bo tak słyszał.

Niestety staliscie sie posiadaczami wilczaka w czasach, gdzie podstawa mowienia o innych sa zmyslone klamstwa... Wy choc napisaliscie cos na forum... Ja tez mam suke chora na serce. Wiecie dlaczego? Bo publikuje na forum informacje o planowanych w oddzialach ZKwP badaniach serca. A cos takiego moze publikowac jedynie hodowca, ktory ma chore psy... (bo zdrowych badac nie trzeba). Znam tez min 3 innych hodowcow, ktorzy tez maja chore psy. Nie pytajcie dlaczego - pewnie powody sa jeszcze glupsze...

Originally Posted by trunksia&witgor

Wtedy też po rozmowie z inną osoba na privie doszłam do wniosku, że to co może zostać wykorzystane przeciwko Tobie, hodowcy bądź przeciwko komukolwiek innemu lepiej zachować dla siebie lub dyskutować o tym z osobami do których ma się zaufanie.
Ja nigdy nie mówię, że Astarte to mega dobrze ułożony wilczak, dogoterapeuta i cud miód i orzeszki, bo tak nie jest. Mam z nią mniejsze bądź też większe problemy wychowawcze jednak rozwiązuje je z moją trenerką i z zaufanymi osobami. Z tymi osobami mogę też podzielić się moimi obawami i mam nadzieję, że to nie wychodzi poza priv.

Tylko, ze to sie zapetla... Aby dobrze rozpoznawac problemy i rozwiazywac te, ktore juz istnieja trzeba sie wymieniac informacjami. Ja sama przy pierwszym CzW wladowalam sie w problem z bronieniem jedzenia - tylko dlatego, ze nigdzie nie bylo informacji, ze "wilczaki tak maja". Pojawil sie problem z czyms, czemu latwo zapobiegac, jesli tylko sie wie, ze trzeba na to zwrocic uwage...

Jasne, wiem, ze jest grupka osob, ktora to wykorzysta. Ale powiedzmy sobie szczerze - wsrod wilczakowcow to margines... I ten margines sam cierpi z tego powodu. Ich wlasciciele maja "szlaban" na mowienie o problemach stad sa one u nich O WIELE CZESCIEJ spotykane niz wsrod reszty wilczakowcow...

Wspolmnialas o grupie skandujacej "wilczaki na dogoterapeute", krytykujacej wszystkich innych za zle wychowanienie wilczakow, za zle charaktery, za problemy. Ale wiesz co - kazdy kto siedzi w tej rasie wie, ze sunia "super dogoterapeutka" jest "pseudoterapeutka", bo ma powazne problemy z agresja wobec innych psow. Podobnie jest z "urodzonymi super psami" z tych hodowli - mielismy tu na forum doskonaly przyklad, gdzie wlascicielka opowiadala jakim chodzacym idealem jest jej pies. Krytykowala kazda probe innych wlascicieli by porozmawiac o ich problemach - mowila, ze sie nie znaja, ze nic nie potrafia. Minelo pol roku - psa wcielo... Okazalo sie, ze pies robil demolki w domu, atakowal wlascicielke, az skonczylo sie to pogryzieniem. Pies byl kompletnie niezsocjalizowany, strachliwy. Wrocil do hodowcy, ktory ponownie zrobil mu kampanie PRowska i pies jest teraz "super uzytkiem"... (problemow rzeczywiscie z nim nie ma - zyje w kojcu, a takie psy nigdy nie sprawiaja problemow w domu ).

Prawda jest taka, ze pojawialy, pojawiaja i beda sie pojawiac rozne problemy. Bo kazdy z nas popelnia i bedzie popelnialk bledy. Czasem nieswiadomie... Doskonalym przykladem jest pies - belg znanago speca od wychowania i szkolenia. Pies byl doskonale zsocjalizowany. Jego pani jest sedzina spracy, zakladala pierwsza w Polsce psia grupe ratownicza. Na psach zjadla zeby. A pies... pies atakowal na serio dzieci w plecakach. Bledem okazalo sie puszczanie psa, aby biegal po ogrodzie. Akurat ogrod przylegal do drogi, ktora do szkoly chodzily dzieci. A dzieci "bawily sie" w draznienie psa. Pies tak to sobie zakodowal, ze dostawal "do ataku" na widac kazdego dziecka z plecakiem.
KAZDY moze popelnic blad. Chodzi tylko o to, ze trzeba zawsze poznac przyczyny takiego, a nie innego zachowania. Bo jedynie tak da rade sie psa "odkrecic". A jesli kilka osob bedzie mialo podobny problem, to mozna bedzie wylonic "typowe" problemy - a jesli wie sie, ze cos takiego moze sie stac to latwo temu zapobiegac... Trzeba uczyc sie na bledach, byleby nie na wlasnych...

[Gaga]

Originally Posted by Elentia

Witam, jestem potencjalną przyszłą właścicielką CzW i chciałam Ci Fori podziękować za ten szczery tekst.
Jestem na etapie przemyśleń: czy na pewno ta rasa nadaje się dla mnie albo raczej czy ja nadaję się na właściciela. To sporo wnosi w przemyślenia takiego nowicjusza jak ja. Tym bardziej, że czytając WD nie znajduję takich historii. Aby mieć pełny obraz, bo nie wiem czy dobrze zrozumiałam, czy był jakiś powód tych ukierunkowanych na Ciebie agresji? czy po prostu pies nagle stał się taki "dominujący", bez powodu? no i w związku z tym tematem takie pytanie do ogółu, czy faktem jest że psy tej rasy często wykazują takei zachowania, chęć zyskania wyższej pozycji. Można go szkolić, socjalizować, dawać z siebie wszystko, traktować jak przyjaciela, a on i tak mając ok.3 lata, odważy się na atak, by zdominować właściciela? a sukami jest podobnie?

Miałam odpowiedzieć Fori ale w sumie Twój post jest idealny.
Ale najpierw wyjaśnienie: Fori-do głowy mi nie przyszło robić Ci psychoanalizę, ale też nie to, że Twój post miał być wołaniem "odezwijcie się pozostali, będzie mi raźniej". Póki co, z Twoich opisów wynika to, co zrozumiała Elentia:samiec wilczaka i tak Cię zaatakuje. A ja na to mówię :nie, nie i jeszcze raz NIE! Na pewno nie w takim sensie, że "one tak mają i już" i stąd moje pytanie o PRZYCZYNĘ zachowania Forasa, której nie wyjaśniłaś. Opisałaś EFEKT czyli atak, a nie przyczynę. Przyczyn może być cała masa. Pierwsza z brzegu to błędy wychowawcze, które popełnia KAŻDY z nas. I to żaden wstyd. Wstyd jest wtedy, kiedy nie potrafimy tych błędów dostrzec i ich naprawić. Tylko co kogo obchodzi wstyd w obliczu naprawdę poważnych problemów?
Ja zawsze jestem za opcją, która jest możliwa w przypadku Elentii- masz wątpliwości czy sobie poradzisz? Zrezygnuj. Bo Twój wilczak wcale nie musi Cie zaatakować, ale może wymyślić milion innych kłopotów, które postawią Cię pod ścianą.
Chcesz przykładu? Bardzo proszę: mój ponad 5-letni pies, zostający w domu sam dzień w dzień, spokojnie, bez afer, bez zniszczeń (okres demolek młodzieńczych dawno poszedł w zapomnienie), dodam, że zostaje bez klatki (takową przerósł w wieku pół roku, więc ją zlikwidowałam) został wraz z nami przeprowadzony pod inny adres. I co? I arnageddon! Szaleństwo, panika, afera. Kupiłam klatkę-chcesz foty? Zapraszam na priv, jak wygląda klatka, z której wydostał się wilczak w ciągu godziny. Pręty powyrywane, dziura i wolność. Dostałam mega klatkę "na tygrysa", stalowa, spawana na kątownikach. "nie ma siły- tej nie przejdzie"-myślałam.. Ha! Przeszedł. Oczom własnym nie wierzę. I teraz wyobraź sobie:masz psa, super-kumpel, możesz mu ufać, iść wszędzie, no paluszki lizać,cieszysz sie, że dla niego i dla siebie będziesz miała lepsze tereny spacerowe, lepsze warunki, urządzasz nowe mieszkanie, pucujesz, pieścisz... no radość wyłazi z Ciebie i kwitnie bujnym kwieciem i nagle bach! ściany podrapane, okna podrapane, drzwi podrapane, przy okazji ściagnięte żaluzje (połamane). Wracasz do domu i widzisz psa w stresie..walczysz dzień po dniu,żeby jego uspokoić, jakoś stworzyć warunki aby tak nie histeryzował, jednocześnie załamujesz ręce, bo cała Twoja robota poszła się ..opalać. Na marginesie dodam, że właśnie z powodu zniszczeń w domu (m.in) niedawno został oddany jeden wilczak.. Można się załamać? Można. I nie wiesz już JAK rozwiązać problem...Bo nie masz do czynienia ze zniszczeniami, nie- wszystko leży na swoim miejscu i jest nietknięte, wyraźnie widać, że pies chce się wydostać.
Uwierz-to jest MEGA problem
całe życie i wszędzie powtarzam, że wilczaki uczą POKORY, w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że nagle stanę przed takim problemem. Ale może to dla równowagi w przyrodzie- za długo nie było żadnych?
W takich chwilach, jak wspomniała Fori-niesamowicie cenne jest, że są obok Ciebie ludzie, którzy niejedno widzieli i niejedno przeszli i pomagają, podrzucają pomysły i jakoś z Tobą są. Ale, PYTAJĄ o wszystkie możliwe przyczyny, sygnały, zachowania, bo może ja coś przeoczyłam, czegoś nie zauważyłam. Bo bez dotarcia do przyczyny nie da się pokonać skutków.

[z Peronówki]

Originally Posted by trunksia&witgor

Nie wiem jeszcze ile, ale się staram, bo im więcej będzie osób podchodzących do psich spraw zdrowo tym lepiej dla dobra rasy.

Jeszcze jedno warto wspomniec - wielki sukces od wielkiej porazki dzieli czasem tylko maly szczegol...

Najlepszym dowodem jest wlasnie Imin i Imbus: caly miot po tacie ma typowo czeskie charakterki - TWARDE. Punkt wyjsciowy byl podobny.
Wlasciciele Imina trzymali sie jednak z boku, trafili na takiego a nie innego szkoleniowca, ktory zalecil im takie a nie inne metody. Co sie stalo - wiemy.
Idun jest z nami na forum caly czas - oczywiscie nie oznacza to, ze jest idealny, bo w niszczeniu jest "miszczunio", ale jesli chodzi o charakter to jest zaprzeczeniem Imina. Taki sam z niego twardziel, ale trafi do innych ludzi, ma szkoleniowca, ktory "czuje" psy. Efekt - nie ma w Polsce chyba drugiego tak dobrze pracujacego na rekawie psa. Jego obrona jest SWIETNA.

Drugi juz starszy przyklad. Amber i Anubis. Anubis byl twardym psem, pewnym siebie. Stale mruczal cos pod nosem. Trafil do doswiadczonego wlasciciela, ktory jednak jak sie okazalo KOMPETNIE go nie socjalizowal - trzymal na wybieru razem ze stadem husky. Amber byl przylepa, spokojna. Trafil do Eli, gdzie od malego stale byl szkolony, intensywnie socjalizowany. Po roku oba osy sie spotkaly - "twardziel" Anubis wyrosl na "strachajle", chec dominacji byla w nim zerowa. Amber - wyrosl na pewniaka, ktoremu nic nie jest straszne - obrona idzie mu swietnie.

Podobna genetyka, podobne charaktery, inne wychowanie i szkolenie. Efekt diametralnie inny...

[Rona]

Originally Posted by Gaga

Wracasz do domu i widzisz psa w stresie..walczysz dzień po dniu,żeby jego uspokoić, jakoś stworzyć warunki aby tak nie histeryzował, jednocześnie załamujesz ręce, bo cała Twoja robota poszła się ..opalać. I nie wiesz już JAK rozwiązać problem...Bo nie masz do czynienia ze zniszczeniami, nie- wszystko leży na swoim miejscu i jest nietknięte, wyraźnie widać, że pies chce się wydostać.
Uwierz-to jest MEGA problem
całe życie i wszędzie powtarzam, że wilczaki uczą POKORY,

Pewnie już tej metody próbowaliście, nie twierdzę też, że byłaby skuteczna, ale przyszło mi na myśl, może dałoby się (naturalnie na ile to możliwe) odtworzyć sekwencję sytuacji po których Chey zaczął sam bezproblemowo zostawać w poprzednim mieszkaniu (tj. bez chodzenia po ścianach ), pójść starym tropem, odgrzebać coś w jego pięknym łebku.

Inny sposób, to ten, który zaleca się się ludziom przeżywającym ostrą fazę szoku kulturowego - spróbować wyjechać do jeszcze bardziej obcego miejsca, im mniej przyjaznego tym lepiej. Wtedy powrót do nowego miejsca staje się powrotem 'do domu', emocjonalnie staje się ono "stare i oswojone". Podobno ludziom bardzo pomaga, ale nie wiem, czy psom też. Chyba jeszcze nikt tego naukowo nie testował

[Gaga]

Dzięki, pomyślimy i o tym. Przeszukując internet zauważyłam, że przeprowadzki u psów wyzwalają takie problemy- tekstów i specyfików na ten temat jest całe mnóstwo, a skoro "przemysł kwitnie" to znaczy, że jest rynek odbiorców.
jedno mogę obiecać, jak już uporamy się z problemem, to dokładnie opiszę wszystkie dobre ścieżki i ślepe uliczki. Może kiedyś, komuś to się przyda. Na razie wdrażamy plan, który ma bidulkowi pomóc jak najszybciej i najłagodniej otrzaskać się z nowym otoczeniem.

[Fori]

Powtórzę jeszcze raz, poza wyżej opisanymi przykładami nic w życiu psa, jego otoczeniu, moim otoczeniu, zachowaniu, trybie życia się nie zmieniło.
Jeżeli atak psa następuje w momencie, gdy pies dostał michę i jest w trakcie jedzenia, a ja chodzę po mieszkaniu to faktycznie popełniłam błąd, nie siedząc bez ruchu i nie czekając aż zje ale „popełniałam” ten błąd przez 3,5roku codziennie...
Jeżeli kolejne ataki następują w momencie gdy chcę aby pies wykonał komendę „siad lub waruj” to również mój błąd, bo coś od niego chciałam…
Pies atakował tylko mnie, pomimo że posturą nie przypominam Herkulesa, to jestem najsilniejszą osobowością w domu, i to ja z nim spędzam całe dnie, daję jeść i szkolę. A to oznacza, że pies chciał zmienić hierarchię, chciał być alfą.

Jeżeli problem agresji, dominacji psa sprowadzacie do truizmu „kto funkcjonuje na forum i na naszych spotkaniach ten jest dobrym właścicielem a kto nie - ten popełnia błędy” to przepraszam, że zabrałam głos. Ale uważam, że uczestnictwo w wirtualnym świecie nie przekłada się na jakość życia psa. Czytając można się czegoś nauczyć ale już od dawna nie ma czego czytać, a każdy temat jest kolejnym przyczynkiem do awantury lub strasznym spłycaniem problemu, albo zamykaniem tematu przez jedną osobę autorytatywnie krzyczącą „nie, to nieprawda”. Ale problem istnieje, czego dowodem jest wypowiedź Rony i Margo, o psach które atakowały swoich właścicieli lub domowników.

Margo pytanie specjalnie do Ciebie: czy szczenięta z jednego miotu (Imin i Imbus, rodzeństwo po tych samych rodzicach, czy inne rodzeństwo Amber i Anubis,) jest wynikiem poliembrionii? Bo z mojej i nie tylko mojej wiedzy wynika, że każde szczenię jest inne bo dochodzi do swobodnej segregacji genów (crossing-over), losowego łączenia się gamet, losowego rozchodzenia się chromosomów. Fenotyp ujawnia się i zmienia na tyle na ile pozwoli mu genotyp, ale przecież o tym wszystkim wiesz. Więc nie upraszczaj, że tylko środowisko (szkolenia, socjalizacja, spotkania) wpływają na charakter psa – bo są jeszcze geny!

Nie lubię spotkań i mam takie prawo, ale nie trzymam psa w kojcu ani nie mieszkam na bezludnej wyspie.
Aby uniknąć kolejnych pytań opiszę temat socjalizacji:
My spędzamy razem na zewnątrz, w lesie, na łąkach, idąc przez osiedla, deptaki, obok placów zabaw i szkoły a także obok sklepów w tygodniu codziennie 3 do 5godzin na spacerach, ćwiczeniach, zabawie, itp., W soboty i niedziele po 4 godziny w zimie, po 8-10 godzin latem (i tak było zawsze, sukcesywnie zwiększając ten czas w miarę wzrostu psa). Mój pies jest socjalizowany codziennie na spacerach ale najważniejsze on pracuje ze mną w sklepie!!! Klientami są dzieci, młodzież, ludzie dorośli i starsi, hałaśliwi i spokojni, trzeźwi i pijani, często ze swoimi zwierzętami wszelkich ras psami, kotami i królikami. Ludzie nastawieni przyjaźnie i wrogo. Pies ma przekrój różnych ludzi a co za tym idzie różnych sytuacji. Co któryś weekend spędzamy w Krakowie, spacery w Lasku Wolskim, po Bulwarach Wiślanych, na Skałkach Twardowskiego – to spora ilość rowerów, wózków, spacerowiczów z psami, rolkarzy, wrotkarzy, dzieci grających w piłkę, itp. – czy to mało?
Jak widać problem: za mało zajęć, brak socjalizacji, brak bodźców nas nie dotyczy. Podobnie jak nie dotyczy nas problem zostawania psa w domu, gdy ja idę do pracy. My spędzamy ze sobą 24godziny na dobę, przez 365dni w roku, dni robocze, święta i urlopy (o czym wiecie). A to że nie spotykam się z innymi wilczakami nie jest i nie może być wyznacznikiem tego czy się sprawdzam jako właściciel albo stwierdzenia, że jako właściciel jestem do d…y.

Gaga, Gdybym potrzebowała „wsparcia aby było mi raźniej” (masz mnie za takiego szczyla czy w taki sposób prowokujesz???) to tytuł brzmiałby „Mam pytanko…” a we wpisie niewinny zawoalowany tekst „na PD piszą, że DOROSŁY SAMIEC to zupełnie inny i nieprzewidywalny pies. Czy mógłby to ktoś wyjaśnić? Czy to znaczy, że pies może się zmienić, że może się zmienić jego charakter? psychika?”
Ten obłudny ton, jakim pisze się o problemach z psem, zaczyna być zrozumiałym w momencie gdy zderzasz się ze ścianą czyli swoim a jednocześnie obcym ci psem.

Dajesz sobie prawo, do opisania KIEDYŚ swoich problemów z niszczeniem wszystkich rzeczy w nowym domu przez psa. Dlaczego tego prawa nie dajesz mnie? W sytuacji gdy my nadal jeszcze jesteśmy na gorąco, pod presją, w stresie, i gdy sytuacja dotyczy mojego zdrowia lub życia.… Ja po prostu i po ludzku „padam na twarz” do normalnego rytmu doszło maksymalne żyłowanie psa komendami, egzekwowania każdej komendy. Próbowałaś tego kiedyś? 16godzin na dobę musztrować psa, być ciągle skoncentrowaną na nim, na niuansikach w zachowaniu, jednocześnie nie głaszcząc, nie przytulając, nie będąc przyjacielem dla swojego psa? Ja jestem zmęczona, fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Nie stać mnie teraz na dzielenie włosa na czworo i szukanie gdzie i co spieprzyłam.

Mało mnie interesuje że na privach, gg i mailach wrze, że wszyscy albo większość uważa, że szkoda było wilczaka dla mnie, bo go zmarnowałam, że jestem słaba psychicznie, że nie dość że sobie nie poradziłam to jeszcze o tym mówię, itd. itp.
Różnica między mną a Wami to moja dojrzałość, odpowiedzialność za psa i za innych ludzi, to odporność psychiczna na potencjalną krytykę, to w końcu umiejętność powiedzenia otwartym tekstem - poległam, nie poradziłam sobie, popełniłam błędy, pies atakował. To nie jest pies na kolanka i nie jest to pies dla wszystkich. Im szybciej to do Was (sprzedających/kupujących) dotrze tym mniej będzie rozczarowań i tragedii psów. Jak widać Was na taką ocenę jeszcze nie stać.

Jako laik, osoba która sobie nie poradziła
- od Ciebie Gaga – doświadczonego właściciela, który umiał wyeliminować lub nie dopuścić do agresji/dominacji, nie popełnił błędów wychowawczych
- od Ciebie Margo – doświadczonego hodowcy, znawcy rasy, znawcy charakterów i psychiki, w końcu od osoby, która nie jednego psa widziała i miała okazję wyszkolić
oczekuję następujących informacji:
Często lekceważonymi objawami dominacji są:
1.
2.
….
99.

Objawami agresji są:
1.
2…

I również w punktach od najważniejszych do najsłabszych czynników -wymieńcie je.

Jeśli Was na to stać, to zróbcie to dla DOBRA RASY, dla mnie jako laika, ale także dla innych obecnych i przyszłych właścicieli tych pięknych i wspaniałych psów. A ja w wolnej chwili przeanalizuję listę i napiszę Wam wszystkim za jakiś czas co ja konkretnie zignorowałam. Czy tak będzie uczciwie?
Niech to wreszcie dla wielu będzie świadome, odpowiedzialne, bardziej przewidywalne życie z wilczakiem.
I na koniec najważniejsze zdanie, pomimo tego co przeszłam z moim burkiem, cieszę się że go mam. Wywrócił moje życie do góry nogami ale było i nadal warto walczyć o naszą bezpieczną i spokojną przyszłość, szkoda tylko że koszt jest taki wysoki. Tego tematu nie podjęłam po to żeby dokopać Margo, zniszczyć wizerunek rasy, zaszkodzić komukolwiek, piszę o tym aby podjąć rozmowę w temacie „mamy inteligentne psy, które nasze błędy szybko wykorzystują przeciwko nam”. Dopóki chodzi o pierdoły możemy się bawić, ale gdy do głosu dochodzi agresja nie ma już żartów.

Życzę Wszystkim spokojnych, zdrowych i rodzinnych Świąt
Anka

[Gaga]

Originally Posted by Fori

Gaga, Gdybym potrzebowała „wsparcia aby było mi raźniej” (masz mnie za takiego szczyla czy w taki sposób prowokujesz???) to tytuł brzmiałby „Mam pytanko…” a we wpisie niewinny zawoalowany tekst „na PD piszą, że DOROSŁY SAMIEC to zupełnie inny i nieprzewidywalny pies. Czy mógłby to ktoś wyjaśnić? Czy to znaczy, że pies może się zmienić, że może się zmienić jego charakter? psychika?”
Ten obłudny ton, jakim pisze się o problemach z psem, zaczyna być zrozumiałym w momencie gdy zderzasz się ze ścianą czyli swoim a jednocześnie obcym ci psem.

Dajesz sobie prawo, do opisania KIEDYŚ swoich problemów z niszczeniem wszystkich rzeczy w nowym domu przez psa. Dlaczego tego prawa nie dajesz mnie?

\
??????????? Ania, ja bardzo chętnie popiszę ale proszę Cię, wyluzuj z tą agresją w tonie, bo jej nie rozumiem. Nie widzę tez ŻADNYCH powodów abyś w ten sposób atakowała tych, którzy tu napisali.
Pokaż mi proszę GDZIE ja Ci zabraniam czegokolwiek???
Rozmawiamy jak dorośli, kontrolujący emocje ludzie, albo w ogóle.

[Rona]

Originally Posted by Fori

P Ale problem istnieje, czego dowodem jest wypowiedź Rony i Margo, o psach które atakowały swoich właścicieli lub domowników.

Anka, na litość! Nie napisałam, że pies atakował kogokolwiek! Słyszałam, że miał bardzo trudny okres dojrzewania, podobno codziennie testował swojego właściciela (możesz mi wierzyć lub nie, ale naprawdę nie wiem co się za tym stwierdzeniem kryje i nie zależy mi aby się dowiadywać ). Od szeregu osób słyszałam, że wzbudzał powszechny strach w okolicy, ale nie znam szczegółów ani detali...

Poznałam go jako bardzo sympatycznego kilkuletniego samca, już po "kryzysie" i kastracji i miałam okazję sama zaobserwować, że teraz jest przewidywalny, odwoływalny, przyjazny wobec ludzi i innych psów. Właściciele mówili, że uczęszcza do psiej szkoły, z krótkimi przerwami na wakacje i wyjazdy. Ma rewelacyjny kontakt z całą rodziną. Fajny, wesoły, stabilny pies....

[Galicja]

Świetny post, tylko nie na forum....nikt nie podejmie tematu bo: hodowca ma złe psy, złą pule genów, właściciel : źle wychowywał
My (Ja i Andrzej ) swego czasu głośno mówiliśmy o problemach jakie mieliśmy z Doną na każdym spotkaniu. Ale......to były jeszcze TE czasy kiedy wilczaków było niewiele, albo były jeszcze młode, ich właściciele patrzyli na nas jak na kosmitów, więc przestaliśmy. Myślę że i teraz nic się nie zmieniło.

[Gaga]

Ja Ci w punktach nie opiszę, bo zwyczajnie nie miałam takich sytuacji. To ja byłam liderem w naszym teamie, przekazywałam "nauki" ze szkoły Romanowi, który niejedną "pracę domową" mi wypracował i nigdy nie było nawet próby pokazania czegokolwiek wobec nas. Poza nieposłuszeństwem, rzecz jasna, ale tu nie o tym.
Przyznam-wilczak nie jest mega socjalnym psem wobec innych psów i tego trzeba pilnować. I pilnowałam. Żeby nie czuł się w obowiązku pilnowania strefy stada chociażby. Bo to ja decyduję, czy z innym psem będziemy się "kłócić" czy nie. Jako, że wilczaki dają nam niewyobrażalnie wielki dar szalenie czytelnej i bogatej mowy ciała, starałam się tego nie zaprzepaścić. Honorowałam to, co chciał pokazać i co jest mu potrzebne do bycia psem. Więc na widok innego psa wolno się usztywniać, jeżyć, mruczeć ale nie wolno wyskakiwać do psa, szarpać smyczy itp. W efekcie osiągnęliśmy zrozumienie zasady: na smyczy się nie tłuczemy i reagujemy na człowieka (na mnie). Zasadę szlag nam trafił po 3 przypadkach, gdy nie miałam wyjścia i musiałam psu pozwolić na wkroczenie do akcji (za nami rzeka a szarżujący pies poza zasięgiem właściciela niemal na naszych głowach). I po takich wypadkach szalenie trudno jest osiągnąć poprzedni stan. Uzyskanie status quo wymaga ode mnie większej stanowczości-to tak, jakbyśmy się cofnęli o kilka lekcji do tyłu. Złamanie zasady na korzyść psa (może spuścić parę, mamy tzw. zachowanie samonagradzające) jest przez niego natychmiast wykorzystywane.I trudno mu się dziwić. W obecnej chwili łatwiej jest mi go zatrzymać, gdy jest luzem i widzi innego psa niż powiedzieć aby stal spokojnie na smyczy gdy tuż przed nami pręży się inny samiec. Lata nauki nie poszły w las, ale widać różnicę.Jedno zostało niezmienne: nawet gdy już dojdzie do bójki z innym spem (nawet przy maksymalnej uwadze obu stron, wtopy się zdarzają, na szczęście nigdy krwawe) to w chwili gdy wkraczam ja-bójka się kończy i nie mam najmniejszego problemu z odłowieniem gnoja, po prostu przestaje. Niestety musi być tak, że to ALFA (jak ja nie lubię tego słowa!) broni stada. A to miejsce jest zajęte, nie przez psa Gdybym pozwoliła Cheyowi na bycie bodyguardem-niewykluczone, że poczułby się pierwszym w stadzie. I kto wie co wpadłoby mu do głowy? Ja nie lubię używania psa jako pistoletu, doskonale potrafię obronić się sama, więc pies nie czuje potrzeby (a jeśli zaczynał czuć, to szybko mu to wystukiwałam z głowy) pilnowania mnie przed całym światem.
Doskonale zdaję sobie sprawę z możliwości tak dużego, silnego i szybkiego psa, ale pilnuję aby wykorzystywał cały swój arsenał (wystarczy, że mruknie) sygnałów.
To w temacie zachowań agresywnych, które przyszły mi do głowy. Z jedzeniem nigdy nie miałam problemów-odrobiłam sumiennie lekcje w dzieciństwie. Pies poleguje na łóżkach, wpycha się między nas, uwala na naszych nogach, rozwala jak byk w zielsku i żadna twierdza nie drży w posadach.
Za to mogę Ci opisać "umykające posłuszeństwo". Wystarczy dłuższy okres lenistwa, spacery, na których nic od psa nie chcę, ja idę, on idzie...luzik. Po kilku dniach pies zaczyna czuć "wakacje", nagle wyłamie komendę i poleci do innego psa na przykład. Standardowe podejście i zapięcie na smycz spowoduje, że następny raz będzie szybciej. Więc muszę natychmiast wrócić do lekkiej musztry, huknąć, naburczeć (NIGDY ! nie wywalam psa na glebę -odstawiam teatr, jakiego nauczyła mnie Margo-pies wygląda, jakby codziennie obrywał w dupę-pokaże, że jest "malutkim, grzecznym pieseczkiem" i wystarczy) i natychmiast myślenie i słuch wracają w pełnej formie
Wilczaki są jak najczulsze sejsmografy, co widać w codziennym życiu. Często sprawdzają po "całym stradzie" czy relacje są na miejscu, czy wszystko jest tak, jak niedługo wcześniej. Dla nich równowaga jest ważna i warta kontrolowania. A po naszej stronie leży dbałość o tę równowagę. Dla naszego i ich dobra.
Przy całej masie błędów, które popełniłam, popełniam i będę popełniać, pilnuję komfortu psychicznego, zaufania i posłuszeństwa i cały czas traktuje psa jak uczącego się szczeniaka. Tego nauczyła mnie trenerka w chwili cheyowego dorastania i drastycznego spadku współpracy: prosty schemat:komenda-wykonanie-nagroda. I to działa. Zawsze nagradzanie zachowań, które chcę widzieć, nawet tych najprostszych. I oczywiście cały język porozumiewania się (sygnały werbalne i nie). Nie wiem, może moje upodobanie do treningów, tak dla czystego funu nam to wypracowało, fakt, że mogę pisać o kłopotach typu "burek nie akceptuje nowego miejsca" (btw: może to mój mega błąd wychowawczy:ciągle istniejąca pępowina) zamiast walki o miejsce w stadzie?
Bo po co on miałby zmieniać to miejsce? Nie daję mu żadnych powodów...
jedno, co z mojego doświadczenia mogłoby Ci, być może, pomóc, to rejestracja ODPOWIEDNIEGO momentu, czasem jest to sekunda (czasem za późno). Dla ilustracji: pies staje, napina się i wpatruje w jakiś obiekt. Jeśli w tym momencie dasz komendę-posłucha, sekundę później już zepnie mięśnie do startu.. no wtedy to sobie możesz wołać, bez szans, dopóki nie dopadnie celu. Tak samo z reakcjami do psów: pozwolisz na wyjście nosem do psa-za chwilę musisz odciągać tę masę mięśni idącą do przodu (przypadki suczek, które "chciałyby i boja się"), ale jeśli w odpowiednim momencie dasz "równaj", nadasz kierunek łukiem to przechodzisz na kontrolowanej ale luźniej smyczy. To jest podejmowanie decyzji za psa (i chwalenie go, za wykonanie tego, o czym nie musiał decydować)