Quote:
Originally Posted by dorotka_z
No dobra, tylko co robić jak pies się tak zachowuje? Olewać i omijać? Czy stać sobie spokojnie i pozwolić oglądać innego psa? A może spróbowac przy innym psie ćwiczyć (tylko z tym będzie trudno, bo Baszti olewa mnie wtedy dokumentnie).
Rozumiem, że nie musi wszystkich kochać. Wiem, że to suka i że może nie lubić szczeniaków. Nie chcę tylko aby na widok innego psa zapominała o mnie i wyłącząła słuch. Boję się, że takie zachowanie wcześniej czy później może źle się skończyć, dlatego chciałabym spróbować jakoś z tym się poukładać.
|
To jeden z podstawowych problemów, z którymi prędzej czy później chyba każdemu właścicielowi wilczaka przychodzi się mierzyć.
Ćwiczyć można, a nawet trzeba, ale nie jest to łatwe i nie należy się też spodziewać cudów. Nie wiem czy z sukami jest łatwiej czy nie, ale może przynajmniej ciszej niż z samcami.
Tutaj na pewno warto mieć dobre przywołanie i/lub komendę stój, która pozwoli nam zastopować naszego spuszczonego pupila, zanim dopadnie swoją "ofiarę"; podejść do niego, zapiąć na smycz i obejść łukiem. Tutaj oczywiście zasadniczą kwestią jest moment naszego zadziałania, czyli jak pisała Magda: czy w porę zauważymy i zareagujemy na zbliżające się "zagrożenie".
Oczywiście unikanie bezpośredniej styczności nie zawsze jest możliwe, więc jednak trzeba także ćwiczyć z psem, aby dotarło w końcu do niego, że nie musi w obecności innego psa zachowywać się jak "kretyn" i że komendy dalej obowiązują. Nie ukrywam; dla nas okazało się to wcale niełatwe, a i sukces nader wątpliwy; owszem koło większości psów Łowca potrafi przejść spokojnie na smyczy (nawet jeśli się zjeży i trochę poburczy), gorzej jak tamten się wyrywa i drze... No a jak już idą z przeciwnej strony dwa psy naraz, jeszcze takie które sobie wcześniej przyuważył i nie "pozałatwiał spraw", to już jest... "jobloza".
Jak ćwiczyć? Stopniowo, najlepiej wykorzystując do tego zaprzyjaźnionych ludzi z psami, którzy będą chcieli poświęcić nam swój czas. Zaczynamy od odległości, która znajduje się poza granicą, kiedy nasz pupil na nas głuchnie, a ćwiczymy standardowe komendy; typu; noga, siad, idziemy, itp.
Stopniowo, ale pomału i z wyczuciem zmniejszamy tę granicę. Oczywiście nie tego samego dnia. To ćwiczenie rozciągnięte w czasie. Sądzę, że jeżeli udałoby się coś takiego organizować regularnie, ma to szanse powodzenia.