Gaga pójdziesz z Cheitanem na PT lub Obedience? Tam w końcu też by Ci pomogli z roznymi problemami
U nas za aportem było różnie. Jeśli chodzi o zabawę - samą zabawę - gdy rzucałam (i nadal tak się bawimy) małemu Vargowi patyk, piłkę, czy jakieś drewienko - oczywiście szalał bardzo, podobało mu się to niezmiernie, jednak żeby mi to coś przynieść i spokojnie oddać, to już nie zawsze się zdarzało. Najczęściej było tak, że się szarpaliśmy z tym patykiem, czy czymś innym - co oczywiście wciąż się liczyło jako zabawa
Prawdziwy aport zaczeliśmy na szkoleniu i nawet chyba nieco za późno, w każdym bądź razie - gdy z początku uczyłam go brać aport z dłoni (miał go przed pyskiem), podsuwając mu ją pod mordkę i czekająć, aż lwia paszcza sie otworzy, a wtedy ja szybko schowam tam kozioła, to było łatwo i prosto też poszło. Tak samo z trzymaniem aportu i chodzeniem z nim - jakoś Varg nigdy specjalnie go nie upuszczał, co najwyżej, będąc znudzonym, otwierał paszcze ziewając, a aport sam wylatywał mu z gęby... :P Schody zaczęły się już troche wcześniej, gdy pies miał podnosić aport z ziemi... Chyba nie wiedział o co chodzi, bo kładl mi się przed aportem, wpatrywał w niego jak w zaczarowaną kość i nic, zero. I prawdopodobnie, gdybym już wcześniej miala doświadczenie z psem, co robić w takiej sytuacji, to bym Varga nie zniechęciła aż tak do aportu. Magiczne, surowe mięso pewnie by podziałało
gdyby nie to, że Varg nie chciał żadnej nagrody jeść na szkoleniu - tylko w domu. No i zaczęlam robić tak, jak mi mówiono - psa za łancuszek i ciągnąć do aportu
A właśnie to nic nie da, nigdy w życiu! może u jakiegoś ONka, czy innego Belga by się w ten sposób udało, ale nie u Varga. Co prawda bywało też tak, że jak wychodziłam z Vargiem gdzieś na dwór i miałam aport, to on aż go wyrywał mi z dloni i szalal po calym podwórzu. Nasz Treserka stwierdziła, że on chciał w ten sposób zwrocić na siebie uwagę... no mniejsza z tym. W końcu jednak udało nam się (piszę nam, bo wtedy już pare osób go tego uczyło) nakłonić psa do brania z ziemi aporrtu, ale pojawił się kolejny problem: branie, gdy się rzuca. Oczywiście, jak rzucalam aport, to Varguś raźnym krokiem do niego podszedł, ale co dalej? Dalej zatrzymywał się przed nim i patrzył na wszytko w okół, tylko nie na koziołek
Tak było na placu. A w domu? w pewien ciepły dzień pod koniec sierpnia wstaję rano, a Tata do mnie: chodź coś ci pokarze.... Wychodzimy na dwór, a tam Varguś z zainteresowaniem w oczach patrzy, jak mu się rzuca aport iii
biegnie za nim i podnosi z ziemi! Podziaało surowe mięso
Nie wiem, jak to się udało mojemu Tacie, ale udało i Varg zaczął brać aport, na egzaminie już nie było problemu, nie licząc tego, że cały czas Varg robił to niechętnie. Teraz wciaż probuję mu na nowo pokazać, że koziołek nie jest wrogiem i zaczyna nam się udawać: Varg bawi się nim, lata zadowolony, goni itd. i zaczyna też przynosić normlanie. Bo pochowałam mu inne zabawki i nie ma czym się bawić
Jedynym problemem jest to, że teraz akurat nie tak calkiem danwo rozwalił mi sie koziołek i muszę nowy kupić...
Podsumowując, najłatwiej chyba by bylo, gdyby pies od samego początku bawił się koziołkiem, wiedział, ze za nim trzeba gonić i przynieść, ale żeby istniały też dla niego inne zabawki... Tak mi się przynajmniej wydaje i pewnie z następnym psem w ten sposób będę się bawić. Chyba że się znjadzie zlota metoda
Pozdr.